En dan ineens kun je niet meer verder en kijk je vanaf de rotsen uit op de Atlantische Oceaan”.
Foto: Stephan Peters
Wekenlang heb je gelopen op de Camino, de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Drie dagen geleden zat je nog in de kathedraal, die wij kennen van het grote wierookvat dat iedere week door de kathedraal wordt geslingerd. Voor velen van de circa. 360.000 pelgrims per jaar is de drukke stad Santiago de Compostella het eindpunt van de Camino. Echter, een kleine groep besluit hier na een paar dagen rust nog door te lopen naar de kust van Finisterre.
Finisterre is het meest westelijke punt van het Europese vasteland en staat bekend om zijn woeste kust en zijn immens mooie zonsondergang. Finisterre betekent in het latijn “Het einde van de wereld” en zo moet het ook voelen voor de pelgrims die hier na hun wekenlange tocht aankomen.
Het verhaal vertelt dat Finisterre de plaats is waar de apostel Jacobus voor het eerst voet aan land zette op het Iberische schiereiland. Het is nog altijd traditie om hier aangekomen je kleren ritueel te verbranden.
Net achter de vuurtoren staat de laatste pelgrimsherberg en zien wij een aantal pelgrims met een dekbed over hun schouders naar buiten komen. Het miezert en het wordt langzaam donker, waardoor de ronddraaiende lichtstraal van de vuurtoren steeds beter zichtbaar wordt.
Ik bedenk me dat de pelgrims die ik hier zie lopen een dubbel gevoel moeten hebben; enerzijds dankbaar dat ze de tocht hebben volbracht en een unieke ervaring mee naar huis nemen, anderzijds doordrongen van het besef dat ze vanaf morgen weer teruggaan naar de harde realiteit van het dagelijkse leven. De laatste weken heeft het leven even stil gestaan, vanaf morgen dendert het weer voort.
Op 26 juni 2021 is de as van Danny op zijn wens uitgestrooid in de zee bij Finisterre.